فاطمه دلیلی بر عصمت حضرت فاطمه(علیهاالسلام)

براى اثبات عصمت حضرت زهرا(علیها السلام) ادله ى گوناگونى به كار مى آیند یکی از این ادله ها استمداد جستن از نام آن حضرت است که در روایات نیز بسیار بدان اشاره شده است.

فاطمه

این کلمه مشتق از مصدر «فطم» است که درلغت عرب به معنای بریدن، قطع کردن و جداشدن است. لفظ فاطمه از جهت هیئت به صورت صیغه «فاعل » است، ولی دارای معنای مفعولی است و به معنای بریده و جدا شده می باشد.

اسماء حضرت فاطمه سلام الله علیها

حضرت ابو عبد اللَّه علیه السّلام فرمودند:حضرت فاطمه سلام اللَّه علیها نزد خداوند عزّ و جلّ نه اسم دارند به این ترتیب: فاطمه، صدّیقه، مباركة، طاهره، زكیّه، راضیه، مرضیّه، محدّثه، زهراء، سپس فرمودند: آیا تفسیر فاطمه را مى‏دانى چیست؟ عرض كردم: اى سرور من بفرمایید چیست؟ حضرت فرمودند: آن بانو از شرّ و بدى جدا گشته بود بدین جهت او را فاطمه نام نهادند، سپس فرمود: اگر امیر المۆمنین علیه السّلام نبود كه با حضرت فاطمه سلام اللَّه علیها ازدواج كند براى علیا مخدّره همسرى تا روز قیامت روى زمین پیدا نمى‏شد از آدم ابو البشر گرفته به بعد.. (الخصال / ترجمه فهرى/ج‏2/481)

این حدیث شریف نورانى برهان ساطع و دلیل قاطع است بر اینكه حضرت امیرالمومنین و سید الاولیاء على مرتضى علیه آلاف التحیه و الثناء از جمیع انبیاء و رسل و اوصیاء ایشان بعد از حضرت ختمى مرتبت، مرتبه اش افضل و اشرف و ارفع مى باشد و نیز برهان ساطع و روشنى است بر افضلیت و اشرفیت و ارفعیت حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها بعد از پدر خاتم انبیا حضرت محمد مصطفى و بعد از شوهرش حضرت على مرتضى صلوات الله علیهما از كل انبیاء و رسل و اوصیاء ایشان و همچنین از قاطبه ماسوا على الاطلاق.

نام فاطمه بر گرفته از نام خدا

ذات اقدس حق تعالى و مبدء اعلى از عنایتى كه به حضرت فاطمه (سلام الله علیه ) داشته ، اسم او را از اسم خود مشتق فرموده است.

چنانكه در روایت معتبر از قول پیغمبر آمده كه قال النبى (صلی الله علیه ) لفاطمه شق اله لك یا فاطمه اسما من اسمائه فهو الفاطر و انت فاطمه ) (از بحار ج 43) این حدیث شریف نورانى برهان و دلیل ساطع است كه حضرت فاطمه سلام الله علیها مظهر اسماء حسناى الهى و مجلاى صفات علیاى ربوبى است و این حدیث دلالت بر عصمت آن ملكه ملك و ملكوت دارد چه در علم كلام و حكمت متعالیه با براهین عقلیه و ادله متقنه محكمه ثابت و مبرهن گردیده كه خداى متعال منزه و مبرى از كل عیوب و نقائص است و جامع جمیع صفات كمالیه و نعوت جمالیه و جلالیه است.

بنابراین كسى كه مظهر صفات و اسماء اوست مى بایست به حكم عقل و برهان منزه و مبرى از كل عیوب و نواقص باشد مگر نقص امكان كه این از لوازم وجود ممكن الوجود است.

شر در مقابل خیر است و این دو از صفات متقابلند. کسی که شر در حریم و آستانه او راه ندارد خیر محض و حسن مطلق است. این حسن، حسن خدادادی است و کاشف ازطهارت و قداست ظاهر و باطن.